เศร้าเสียให้พอ แล้วพาชีวิตไปต่อนะ
อีกหนึ่งผลงานของ Kidmak perfect fit สำหรับ cafe day มาก
ด้วยความที่เนื้อหาจะเป็นเหมือน quote สั้น ๆ ที่ช่วยให้เรากระตุ้น ความคิดของเรา
ให้ได้ฉุกคิดอะไรบางอย่าง โดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องความรักความสัมพันธ์
ขณะอ่านผมสะดุก quote นึงมาก นั่นคือ
“ในการจากลาบางครั้งไม่ใช่ว่าใครหมดรักแค่ผมว่านั่นเป็นทางเดียวที่สองคนจะยังรักกันได้ตลอดไป”
โดยปกติแล้วเราก็เข้าใจว่าคนเราเลิกกัน เพราะ หมดรักกันแล้ว
แต่ quote นี้ชี้มุมใหม่มาว่า เฮ้ย ที่เราเลิกกันน่ะ เพราะ เรารักกันนะเว้ย
ประมาณว่า ถ้ายังฝืนไปต่อ ฝืนรักกันต่อ เราอาจลงเอยด้วยการเกลียดกันก็ได้
ตอนอ่านก็หยุดคิดตรงนี้ พอสมควรเลย
อีกอันหนึ่ง คือ
“ถ้าอยากคุยกับใคร ก็เข้าไปทักเลย
ถ้าเค้าไม่อยากคุยก็ไม่ได้คุยเท่าเดิมแต่
ถ้าเค้ายอมคุยด้วยวันนั้นเราจะมีความสุขได้ทั้งวัน”
อ่านตรงนี้แล้วแบบ เอ้ยย เออว่ะ
แล้วทำไมเราต้องมัวเขิล ต้องมัวอายด้วยนะ
ทั้งที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว แถมไม่รู้เราจะเจอกันอีกมั้ย
ลองนึกถึงคนที่เรามองว่าหน้าตาดี สวยดีที่ สยามกันดู
มันยาก ถึงยากมากที่เราจะเจอเขาอีกครั้ง เวลาเรามาสยาม
ซึ่ง content ภายในเล่มก็ยังมีแนวนี้ให้ต่อยอดอีกเยอะ
ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการให้เรา check feeling ของตัวเองเป็นหลัก
ผสมกับการชี้ให้เห็นอีกด้านว่ามันมีสิ่งที่ดีเหมือนกันนะในสถานการณ์ที่เรามองว่าเลวร้ายน่ะ
ก็ถ้าใครกำลังหาหนังสือสำหรับอ่านเพื่อพักผ่อน หรือ อยากไปนั่งคาเฟ่อ่านหนังสือ เล่มนี้เป็น good choice เลยครับ #kidmak #เศร้าเสียให้พอ #แล้วไปต่อนะ #lovestory
————— fav quote ————
ความเศร้า คือ สิ่งที่คนเราอยากหลีกหนี ขึ้นชื่อว่าความเศร้า มีแต่จะพาจิตใจให้หม่นหมอง
ถ้าเลือกได้ เราคงอยากให้ชีวิตมีรอยยิ้มมากกว่าติดอยู่ในกับดักของน้ำตา
ความเศร้าอาจเปิดเผยตัวตของคนหนึ่งคนได้ดีกว่าความสุข และ ความเศร้าอาจทำให้คนคนนั้นเติบโตขึ้นได้มากกว่าความสุข
ไม่ได้บอกว่าความเศร้าเป็นเรื่องดี และ ความไม่ดี แค่ทุกอย่างมีสองด้านให้เราได้เรียนรู้ความเศร้าไม่ได้มีแค่สีดำ ความสุขอาจไม่ได้เป็นสีขาว
ชีวิตไม่ได้มีแค่สิ่งที่เราชอบ การเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบให้ได้อาจเป็นทักษะสำคัญ
จะเอาแต่คิดว่าใครรักใครมากกว่าความรักคงไม่มีความสุขหรอกแค่รู้ว่ารักกันก็พอ
ถ้าเศร้าอย่าฝืนยิ้มถ้าเจ็บปวดอย่าฝืนว่ายังไหวถ้าไม่โอเคจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรยอมรับกับความทุกข์ที่เข้ามาให้เวลาพัดพามันไป
ความรักไม่ใช่การเป็นเจ้าของการแต่คือการสมัครใจที่อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องมีใครเป็นเจ้าของใคร
หลายครั้งคนเราก็เอาแต่ติดอยู่กับความหลังจนลืมไปว่าชีวิตเรายังมีความหวัง
เรื่องบางเรื่องเราก็ทำอะไรกับมันไม่ได้นอกจากค่อยค่อยปล่อยให้มันกลายเป็นอดีตไป
อย่าหยุดเชื่อว่าในทุกวันจะมีสิ่งดีๆ รอเราอยู่เสมอ
ช่วงเวลาของความเศร้าไม่ได้อยู่กับเรานานเราแค่สร้างมันซ้ำไปซ้ำมาในความทรงจำ
คนทุกคนมีฝันร้ายที่วิ่งหนีแล้วฝันดีที่วิ่งตามหา
บางทีการถอยออกมาก็เพื่อจะได้เห็นความรู้สึกที่มีต่อการชัดเจนขึ้น
ความทุกข์ของวันไหนก็ให้มันอยู่กับวันนั้นอย่าให้ความทุกข์กายเป็นเพื่อนทุกตัวที่เราจะพาไปทัวร์อนาคตด้วยกัน
ฉันชอบตัวเองที่กลายเป็นเพลงรักเมื่อเรารู้จักกัน
การยืนคือการถ่วงเวลาบาดเจ็บสุดท้ายเราก็เก็บเขาไว้ไม่ได้อยู่ดี
คนที่ยอมแพ้บางคนไม่ได้อ่อนแอเค้าแค่ไม่อยากฝืนกับสิ่งที่ไม่ใช่
คนเคยคุยกันทุกวันแล้ววันนึงมาหายไปเลยได้รู้ว่าที่ผ่านมาไม่มีความหมายอะไร